Do Androids Dream of Electric Sheep
Kitap, podcast, film, belgesel, kurs tavsiyeleri için yeni URL: fularsizentellik.com/tavsiye
İnsanın ömrünü uzatan şeylerden ilki zeytinyağı, ikincisi de Blade Runner'ı sevmeyenlerle film tartışmamak. Diktatör olsam, vize başvurularında bu filmden sahneler sorardım, o kadar seviyorum. Dolayısıyla esinlendiği kitabı okumam farzdı.
Do Androids Dream of Electric Sheep, filmden epey farklı olduğu için, kıyas yapmak yerine kitaptaki ilginç fikirlere odaklanayım:
İnsanların çoğunun Mars'a göçtüğü, hayvanların çoğunun da soylarının tükendiği radyoaktif bir dünyadayız. Kültür, geride kalan az miktardaki "hayatı" koruma üzerine gelişmiş. Bunu empatiyi yücelterek yapıyor. Mesela en yaygın dini ibadet, sanal gerçeklik yoluyla İsa benzeri bir figürle birleşmek ve acısına ortak olmak.
Hayvan beslemek bu yüzden teşvik edilen bir şey. Empatinizi göstermenin bir yolu. Fakat gerçek canlı hayvanlar çok pahalı olduklarından, çoğunluk sentetik-robotik hayvan besliyor. Esas oğlan Deckard'ın da böyle bir koyunu var (electric sheep).
Burada ilginç bir ikiyüzlülük gözüküyor: Empati ambalajının içinde, gerçek hayvan sahibi olmanın kazandırdığı sosyal statü saklı. Deckard bu yüzden koyununun gerçek olmadığını herkesten saklıyor. Ona "bakıyor" ama ondan nefret ediyor; tek derdi gerçek bir hayvan alabilmek. Bizim gibi belli bir köpeğe veya bal porsuğuna empati duymuyor, onun yerine genel olarak "hayvan sahibi olma" fikrine hayran.
Deckard'ın koyunuyla olan ilişkisi, bir kelle avcısı olarak avladığı ("emekli ettiği") kaçak androidlerle olan ilişkisine paralel: Androidler empati duymayı beceremedikleri için, o da onlara karşı empati duymuyor ve onları kolayca öldürebiliyor. Kullandığı Turing testi benzeri test, aradaki bu empati uçurumunu ölçüyor.
Fakat uçurum sandığı kadar geniş değil, kendi de sandığı kadar insan değil. Yeni nesil androidlerle karşılaştığında bunu anlıyor. Onlar da hayatta benzer bir anlam arayışı içindeler, aynı soruları soruyorlar. Belki onlar da bir hayvan sahibi olup ona bakmayı düşlüyorlar (do androids dream of electric sheep?)
Kitabın ortalarında, filmde olmayan mükemmel bir sahne var. Deckard'ın ikinci polis istasyonuna gittiği sahne bu. Birkaç satırda tüm gerçeklik alt üst oluyor. Buradaki bir karakter üzerinden, sadece androidlerin insanlara giderek benzemediği, empati yoksunu olan insanların da androidlere benzedikleri işleniyor. Blade Runner'daki android şirketinin sloganını hatırlayın: "more human than human"
Deckard'ın bu noktada düştüğü kimlik bunalımının, toplumsal bir paraleli de var. İkinci ana karakter olan İsidore, radyoaktivite yüzünden aptala dönmüş (chickenhead). Bunun gibi tipler toplumda bir alt kast oluşturuyorlar. Mars'a göç edip oranın gen havuzunu kirletmeleri yasak. Sadece Dünya'daki ayak işlerini yapmalarına izin var. Sözde empatiyi yücelten kültür, bu insanlara köpek muamelesi yapıyor.
Burada çift katlı bir ironi var: İsidore'un arkadaşlık kurabildiği tek kişi kaçak bir android. Zor bir arkadaşlık bu ama İsidore yalnız olmamaktan o kadar memnun ki, hikayedeki en empatik ve yardımsever karakter o. Bu "eksik" insan, Deckard'dan daha insan.
Giderek belirsizleşen insan-android ayrımına paralel olarak, organik-inorganik ayrımı da anlamsızlaşıyor. Hikaye bunu "kipple" dediği, giderek artan çöp yığını kavramı üstünden işlemiş. Bu çöp, önceleri, Dünyanın terkedilmişliğini ve ölümünü sembolize ediyor gibi gelmişti bana. Ama sanki canlı birşeymiş gibi, bir ekosistemmiş gibi sunuluyor giderek. Çöpün arasında "evrim" devam ediyor, canlılık yeni formlar alıyor. En sonda, "doğada" bulunan kurbağanın mekanik çıkması, bu değişimin sembolü.
İşin ilginç tarafı, Deckard hayvanın organik olmamasını umursamıyor. Eskiden robot koyunundan nefret eden bu adam, artık bu kurbağaya samimi olarak bakmak istiyor. Bu değişimin anlamını görmek için, yaygın din olan Mercerism'in geçirdiği değişimi de düşünmek lazım:
Bu dinin uydurma olduğu, Mercer'in bir sahte peygamber olduğu, bir noktada tartışmasız biçimde kanıtlanıyor. Fakat insanlar yine de dinden soğumuyorlar. Aksine, Deckard hem hala Mercer'le ruhsal birleşme gerçekleştirebiliyor, hem de bunu eskisinden çok daha derin biçimde yapabiliyor (sanal gerçeklikle gerçek arasındaki duvarı yıkacak kadar derin bir bağ). Bu, insanın ruhsal ihtiyacının ve empati yeteneğinin derinliğini gösteren bir alt-hikaye.
Gri tonlarıyla dolu bu yolculuğu, Deckard daha önce hiç olmadığı kadar insan olarak bitiriyor.
Alacak parası veya indirecek bilgisi olmayanlar mesaj atsın, İngilizcesini epub formatında yollayayım.
